Nadas no seo dunha familia de once irmáns dos cales tres dos homes eran militantes anarquistas, razón pola cal estas dúas irmás compostelás foron perseguidas e vítimas de todo tipo de violencias durante o franquismo. Sen traballo, con fame, e o constante atosigamiento converteron o trauma en tolemia. Nesa Compostela gris e escura, foron tachadas de «tolas», Maruxa e Corelia saían a pasear a diario ao redor das 2 da tarde polo centro de Santiago, motivo polo que tamén eran coñecidas como «As dúas en punto». Era un paseo rutineiro, pero cada día sorprendían con diferentes looks estrafalarios,coloridos e con maquillaxes moi excéntricos para a época. Tamén fumaban, e atrevíanse a piropear a algúns mozos universitarios, algo culturalmente impensable para a maioría de mulleres de entón. Un símbolo de resistencia e rebelión convertidas icona dá cidade de compostela.